Szczep: Sangiovese

wybierz szczep:

Szczep typowy dla całych Włoch (w innych częściach globu trudno go napotkać), choć światową karierę zrobił jako reprezentant Toskanii. Jego nazwa pochodzi od łacińskiej zbitki oznaczającej krew Jowisza, ale rodowód tej odmiany nie jest aż tak starożytny – pierwsze wzmianki o niej datują się na XVI wiek.

Sangiovese stało się podstawą sław takich jak Brunello di Montalcino, Vino Nobile di Montepulciano, supertoskany czy Chianti. Ale poza nimi występuje także w winach dużo skromniejszych, bardziej codziennych i skrojonych na kieszeń zwykłego śmiertelnika, także w Polsce.

Odmianę cechuje umiarkowanie masywna struktura, wysoka, świeża kwasowość i bukiet aromatów owocowych, wśród których wyróżniają się czerwona porzeczka, malina i pomidor (też przecież owoc). Poza nimi można wyczuć trochę zapaszków ziołowych (np. liście pomidora i majeranek). Te nuty aromatyczne to ogólna podstawa wszystkich sangiovese, które robione są w zróżnicowanych stylach, dzięki czemu możemy w nich napotkać więcej zapachów beczkowych (toffi, kawa, czekolada, ognisko, wędzone mięso). Niemałe znaczenie ma także wpływ konkretnego siedliska (właśnie dlatego Brunello jest tak wyjątkowe).

Włoski charakter sangiovese przejawia się nie tylko w obecności praktycznie we wszystkich zakątkach Półwyspu Apenińskiego, ale w dobrym jego dopasowaniu do miejscowej kuchni. Wbrew radom, by unikać łączenia wina i sosu pomidorowego, sangiovese wybitnie nadaje się właśnie do tego zestawienia. Mięsne czy bezmięsne ragout pomidorowe na pewno dobrze „zagra” z tym winem. Poza tym można je serwować do różnego rodzaju potraw mięsnych z sosem (gulasz et consortes), serów (zwłaszcza owczych), podsuszanych wędlin. Pole do popisu jest zatem naprawdę szerokie, co w połączeniu z przystępną ceną czyni z sangiovese króla przyjęć i obiadów.

Przeczytaj również: