Szczep: Pinot gris/Pinot grigio

wybierz szczep:

Rodzina winiarskich pinotów składa się z czterech głównych przedstawicieli: pinot noir, pinot blanc, pinot meunier i pinot gris. Ponieważ odmiany te zasłużenie stały się sławne, rozprzestrzeniły się po różnych krajach, w których nadano im nazwy miejscowe. Na tej zasadzie we Włoszech to pinot grigio, w Niemczech – ruländer i grauburgunder, na Węgrzech szürkebarát, a w Czechach i na Słowacji - rulandské šedé. Różnice między tymi wersjami nie są wyłącznie lingwistyczne. Ponieważ owoce winorośli oddają charakter miejsca, w jakim powstały (terroir), konkretna nazwa sygnalizuje także różnice w smaku i aromacie. Dlatego pinot gris nie należy utożsamiać z pinot grigio, choć botanicznie byłoby to zapewne uzasadnione.

Jeśli skonfrontować te dwie wersje jednej odmiany, szybko czuć, że pinot gris (zwłaszcza alzackie) jest winem dużo bogatszym smakowo i aromatycznie od pinot grigio. Pod pewnymi względami jest ono wręcz bliższe gewürztraminerowi, niż swojemu włoskiemu alter ego. Uwidacznia się to w aromatach miodowych i korzennych współwystępujących z cytrynowym i brzoskwiniowym. Pinot grigio w tym zestawieniu jest silniej kwasowe i mineralne. Również pojawia się w nim cytryna (i inne cytrusy), ale nie towarzyszy jej miód, lecz raczej jabłko, zaś jeśli występują nuty korzenne, to na ogół imbirowe.

Odmienności w smakach przekładają się tez na różnice w pomysłach na łączenie tych win z jedzeniem. Pinot gris bardzo dobrze pić do potraw kuchni dalekowschodniej (kolejne podobieństwo z traminerem), potraw ze skorupiaków (np. krabów) czy serami krowimi (miękkimi w przypadku win wytrawnych, dojrzewającymi – przy słodkich). Pinot grigio lepiej nadaje się na towarzystwo do sałat, past (z warzywami, rybami czy mięsem) czy grillowanego drobiu.

Przeczytaj również: