Słowo – klucz współczesnego winiarstwa, zwłaszcza tego ze starego świata i z zamożniejszej jego części. Dlatego właśnie rozważań o terroir dużo częściej się wysłuchuje we Francji, Włoszech czy Niemczech, niż w Bułgarii, Rumunii albo Mołdawii.

Terroir (po francusku siedlisko) oznacza całość fizycznych warunków charakterystycznych dla konkretnego miejsca, w którym winorośl rośnie i wydaje owoce. Jest to gleba, (mikro)klimat, stosunki wodne, ukształtowanie powierzchni, mikroflora, które powodują, że wino uzyskiwane z owoców dojrzałych właśnie na tym, konkretnym siedlisku ma unikalne cechy charakterystyczne. Niekiedy mówiąc o terroir dodaje się kwestie kulturowe – lokalne tradycyjne szczepy winorośli, sposób pielęgnowania krzewów, przyjęte metody winifikacji mające również wpływ na charakter produktu końcowego.

Koncepcja terroir jest swoistym krokiem wstecz względem nowoczesnych metod produkcji rolnej, które w II połowie XX wieku były ideałem w wielu regionach świata. Koncentrowały się jednak na wydajności, standaryzacji upraw i metod ich pielęgnacji, rachunku finansowym. Jednak doświadczenie pokazało, że te racjonalnie wytwarzane wina często, przy technicznej poprawności, były jednak pozbawione szczególnego, charakterystycznego stylu poprzedników. Spowodowało to renesans zainteresowania lokalnością w winiarstwie i poszukiwanie punktu równowagi godzącego racjonalne, naukowe style prowadzenia winnicy z wykorzystaniem wiedzy tradycyjnej.