Mała, amerykańska mszyca, która rzuciła na kolana europejskie winiarstwo. Sam owad pojawił się przypadkowo. W latach 1850. brytyjscy botanicy przywieźli na Wyspy sporą ilość amerykańskich sadzonek dzikiej winorośli. Jak się później okazało, znajdowały się na niej mszyce gatunku Phylloxera vastatrix (obecnie nazywane także Daktulosphaira vitifoliae). Szybko przeniknęły do środowiska i zaczęły żerować w brytyjskich winnicach. W 1863 roku wykryto je we Francji i w kolejnych latach systematycznie zwiększały zasięg swojego występowania.

Niszczycielska siła filoksery wynikała z kwestii ekologicznych – był to nowy gatunek w środowisku, które wcześniej go „nie znało” i w którym nie istniały mechanizmy utrudniające jego rozwój. Mszyce atakowały więc bez problemu kolejne winnice i uszkadzając systemy korzeniowe krzewów doprowadzały do ich obumierania. Jedynie siedliska ulokowane na glebach nie sprzyjających bytowaniu tych szkodników (np. na piasku) oparły się tej pladze.

Rajd filoksery po Europie trwał mniej więcej 20 lat. W latach 80. XIX wieku powszechnie zaczęto sadzić winorośl na podkładkach z winorośli amerykańskiej wykazującej naturalną odporność na tę mszycę. Epidemia wygasła, jednak europejskie winiarstwo już nigdy nie było takie samo, jak przed jej nastaniem. Wiele odmian winorośli wyginęło, inne przetrwały, ale poza Europą (tak było np. z carmenere, które przeżyło w Ameryce Południowej). Z kolei na rynku alkoholu nastała epoka whisky, po którą sięgnęli klienci nie mogący napić się wina.