Wina z Hiszpanii należą do popularniejszych w Polsce, jednak nie zawsze informacje zawarte na ich etykietach są w pełni zrozumiałe przez konsumentów. Utrudnia to bariera językowa, oraz specjalistyczna terminologia. Pół biedy, jeśli możemy o radę zapytać sprzedawcę, ale często nawet nie możemy liczyć na taką pomoc.

Wina hiszpańskie są klasyfikowane wg dwóch kryteriów: miejsca pochodzenia oraz czasu dojrzewania. Pierwsza skala obejmuje sześć kategorii, druga – trzy, choć niekiedy stosuje się jeszcze dodatkowe dwie (Joven i Roble). Pod względem pochodzenia wina hiszpańskie dzieli się na:

1. Vino de Mesa– najprostsze wino, które pochodzi z winogron o nieustalonej jakości i pochodzeniu, ale spełnia wymogi sanitarne i technologiczne.
2. Vino de la Tierra– wino o tyle lepsze od stołowego, że jest sprecyzowane, z jakiej części Hiszpanii pochodziły grona, z których powstało
3. Vinos de Calidad con Indicacion Geografica – lepsze wina VdlT, ale jeszcze nie spełniające wymogów DO
4.  Denominación de Origen – wino produkowane w określonym regionie winiarskim, spełniające wymogi organu nadzorczego (Consejo Regulador) w zakresie szczepów winorośli, technik upraw, produkcji, dojrzewania itp.
5. Denominación de Origen Calificada – wina pochodzące z regionów (obecnie są to Rioja i Priorat) o szczególnie wysoko cenionych produktach, restrykcyjnych regułach winogrodnictwa i winiarstwa i stałej, bardzo wysokiej jakości win.
6. Vino de Pago – wino pochodzące z konkretnej posiadłości o znanej historii, ustalonej wysokiej renomie i jakości wina. Może być wytwarzane wyłącznie z gron wyhodowanych w tej posiadłości.

Teoretycznie klasyfikacja ta obejmuje wina od najniższej do najwyższej jakości, jednak realia nie są tak klarowne. Ponieważ przepisy DO czy DOC nakładają różne ograniczenia i wymogi, co ambitniejsi producenci o własnych pomysłach na wino nierzadko rezygnują z ubiegania się o ten status i wolą wytwarzać Vino de Mesa czy Vino de la Tierra, których regulacje są bardzo ogólne i dają dużo swobody eksperymentowania. Dlatego w najniższych kategoriach tej klasyfikacji można znaleźć prawdziwe perełki. Jednak nie ma co liczyć na ich pojawienie się na półkach polskich supermarketów.

Pod względem długości czasu dojrzewania w Hiszpanii stosuje się podział na cztery kategorie:

1. Joven – wino, które nie dojrzewało w beczce.
2. Roble – wino dojrzewało kilka miesięcy w beczce, ale nie spełnia wymogów crianzy
3. Crianza – wino dojrzewało co najmniej 2 lata, z czego 6 miesięcy w beczce (czerwone), lub co najmniej rok, z czego 6 miesięcy w beczce (białe i różowe)
4. Reserva – wino dojrzewało co najmniej 3 lata, z czego rok w beczce (czerwone), lub co najmniej dwa lata, z czego 6 miesięcy w beczce (białe i różowe)
5. Gran Reserva – wino dojrzewało co najmniej 5 lat, z czego 18 miesięcy w beczce (czerwone), lub co najmniej 4 lata, z czego 6 miesięcy w beczce (białe i różowe)

Powyższe klasyfikacje są ogólnymi dla całej Hiszpanii. Władze poszczególnych regionów winiarskich mają jednak możliwość ich samodzielnego modyfikowania, stąd niekiedy mogą się one różnić od regulacji ogólnych.